1در بیمارستان ها، عفونت های مرتبط با مراقبت های بهداشتی (HAI) که به آن عفونت های بیمارستانی (NI) نیز گفته می شود، یک چالش بسیار مهم است که منجر به بستری شدن طولانی مدت، افزایش هزینه های مراقبت های بهداشتی و مرگ و میر می شود. پاتوژن ها می توانند از طریق سطوح پر تماس، دست پرسنل مراقبت های بهداشتی و تجهیزات پزشکی آلوده منتقل شوند. این عفونت ها اغلب توسط ارگانیسم های مقاوم به چند دارو (MDROs) ایجاد می شوند که باکتری های مقاوم به چندین آنتی بیوتیک هستند. بیمارانی که شدت بیماری بیشتر، سن بالاتر و اقامت طولانی تری در بخش مراقبت های ویژه دارند در معرض خطر بیشتری هستند. شایع ترین عارضه جانبی مراقبت های بهداشتی، عفونت های بیمارستانی است که در هر شرایطی ممکن است رخ دهد. عفونت های باکتریایی، قارچی و ویروسی از علل بالقوه آن ها هستند که از طریق تماس مستقیم یا غیرمستقیم پخش می شوند. MRDO ها مانند MRSA، VRE و باکتری هایی که ESBL تولید می کنند، به دلیل مقاومت آنتی بیوتیکی، مشکل مهمی را ایجاد می کنند. افزایش نرخ مرگ و میر به MRSA نسبت داده شده است، در حالی که VRE منجر به افزایش زمان بستری در بیمارستان می شود. عفونت های شدید با باکتری های تولید کننده ESBL مرتبط هستند. اقدامات پیشگیرانه مانند فیلتر هوا، بهداشت دست و تمیز کردن محیط مهم هستند. افزایش تمیزی دست، اجرای اقدامات احتیاطی و پیشگیرانه در تماس و نظارت در مدیریت MDRO ها بسیار مهم است. استفاده عاقلانه از آنتی بیوتیک ها و اجرای اقدامات بالینی مناسب ضروری است. تحقیقات بیشتر برای مبارزه با تکثیر سویه های مقاوم ضروری است. در نتیجه، عفونت های بیمارستانی ناشی از MDRO ها پیامدهای سلامت عمومی قابل توجهی دارند. پیشگیری، کنترل و تشخیص موثر در مدیریت این عفونت ها بسیار مهم است. اقدامات پیشگیرانه و استفاده مناسب از آنتی بیوتیک در کنترل گسترش باکتری های مقاوم ضروری است.

زمینه و هدف: (FDE) Fixed Drug eruption یکی از انواع بثورات دارویی است که سبب ابتلای پوست یا مخاط می شود و پس از مصرف مجدد دارو در همان محل (محل های) قبلی عود می کند. این مطالعه با هدف تعیین ویژگی های بالینی و عوامل ایجاد کننده FDE صورت گرفت.روش اجرا: این مطالعه توصیفی case-series روی یک صد بیمار مبتلا به FDE صورت گرفت که به درمانگاه سرپایی پوست بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) تهران در عرض مدت شش سال مراجعه کرده بودند. تشخیص اولیه FDE بر اساس یافته های بالینی انجام می شد که پس از بهبود کامل ضایعه اولیه با باقی ماندن پیگمانتاسیون قهوه ای رنگ در پوست همراه بود. برای تایید تشخیص، از تست تشخیصی challenge test به شکل مصرف خوراکی دوز واحد از داروی مورد نظر با مقدار کم استفاده شد که با ظهور مجدد ضایعه در مکان قبلی همراه بود.یافته ها: بیش ترین موارد ناشی از حساسیت به داروهای کوتریموکسازول و کدیین بود که 88% و 3% را شامل می شد. شایع ترین محل بروز FDE در بیماران مذکر، ناحیه گلنس آلت تناسلی و در بیماران مونث پوست تنه و قفسه سینه بود که به ترتیب در 57.7% افراد مذکر و 48.3% افراد مونث مورد مطالعه دیده شد. در یک مورد از بیماران، حساسیت به چند دارو به شکل حساسیت به کوتریموکسازول، کدئین و تتراسیکلین مشاهده شد که پس از بهبود ضایعه های اولیه مجددا با تجویز انفرادی هر کدام از سه دارو، ضایعه ها در همان محل اولیه بروز کردند. بسیاری از بیماران به طور هم زمان داروی استامینوفن هم مصرف می کردند ولی موردی از حساسیت به این دارو اثبات نشد.نتیجه گیری: کوتریموکسازول شایع ترین داروی عامل FDE است.

مقدمه: مالاریا مشکل بهداشتی 40% جمعیت جهان، حدود 2.4 میلیارد نفر محسوب می شود. این بیماری در کشورهای گرمسیری و نیمه گرمسیری واقع در آفریقا، آسیا، آمریکای لاتین و جزایری در جنوب و غرب اقیانوس آرام انتشار دارد. مقاومت دارویی بزرگترین چالش در مبارزه علیه مالاریا است. مقاومت دارویی مالاریا در بسیاری از نقاط جهان گسترش یافته و درمان آنرا بطور فزاینده ای مشکل کرده است. هدف این مطالعه مروری، تبیین موقعیت کنونی مقاومت دارویی مالاریا می باشد.کلروکین، با ارزش ترین آنتی مالاریا در طول نیم قرن گذشته همواره داروی انتخابی مالاریا در کشور بوده است. چرا که بخوبی جذب و تحمل می شود و قیمت آن نیز ارزان است. اما حدود 20 سال قبل اولین گزارش مقاومت دارویی پلاسمودیوم فالسیپاروم نسبت به کلروکین توسط ادریسیان منتشر گردید. متعاقبا پشه های آنوفل، انگل های مقاوم به دارو را در سراسر مناطق مالاریاخیز منتقل کردند. در نتیجه شدت و شیوع مقاومت به تدریج شروع به افزایش یافت.مطالعه اخیر نشان داده است که حساسیت پلاسمودیوم ویواکس به کلروکین نیز در حال کاهش است. بررسی های علمی وجود چندین ژن جهش یافته که مسوول ایجاد مقاومت انگل پلاسمودیوم فالسیپاریوم نسبت به کلروکین وترکیب سولفادوکسین- پریمتامین می باشد، را نشان داده است. بکارگیری اطلاعات ژنتیکی در مقایسه با روش های سنتی تشخیص مقاومت، برای تشخیص سریع کانون های مقاومت و پایش های بعدی مقاومت دارویی به عنوان یک ابزار مهم اپیدمیولوژیک محسوب می شود.بحث و نتیجه گیری: آموزش برای پیشگیری از مالاریا شدیدا ضروری است. مناسب است تحقیقات کافی در مالاریا و درمان آن انجام گیرد. ضروری است مونوتراپی مالاریا غیراخلاقی تلقی شود و ترکیبی از دو دارو با اثرات دارویی مستقل از هم، جایگزین درمان رایج گردد. گرچه اخیرا ترکیب دارویی کلروکین و فنسیدار به عنوان خط اول درمان مالاریای فالسیپاروم معرفی شده است، لکن تجربه سایر کشورها نشان داده که این ترکیب مناسبی نیست. پیشنهاد می شود داروی خط اول کنونی به آنتی مالاریای جدید، یعنی آرتسونات تغییر یابد. این دارو نه تنها به دلیل اثرات درمانی خوب به سرعت علایم بالینی را برطرف می کند، بلکه مانع شکست های درمانی نیز می گردد. علاوه بر این میزان حاملین گامتوسیت نیز کاهش می یابد.